İlk defa onları yalnız başlarına yolcu ettik.Yeni geldik ve ağzımı bıçak açmıyor.Neden olduğu hakkında bir fikrim yok.Tuhaf bir duygu işte.Annelik.Endişe,evham..Acaba rahat ve güvenli gideceklermi?Yolda bir ihtiyaçları olduğunda bir terslik olurmu?Yan taraflarında oturanlar eli ayağı düzgün tiplermi?...Otobüs hareket edene kadar kırk kere oturdukları yere indim çıktım.Annesel tembih ve öğütlerden artık çocuklar bir ara isyan bayrağını çekmişti.:)Bundan muavin hanım ve beyefendide nasibini aldı ve ''merak etmeyin,gözlerimiz üzerlerinde''diyip beni biraz olsun rahatlattılar.Sabahı ederim inşallah.Anneanneleri onları karşılayacak.Bir ara öyle abarttımki;''Kayseri terminalinde ineceksiniz biliyorsunuz değilmi?''deyip,gaf ve ne dediğini bilmezliğin en büyük örneğini sunmuş oldum:)